Schaamteloos Maar Niet Verassend

Lieve Vrienden en Familie,

Inmiddels was ik alweer vergeten waar ik gebleven was in mijn verhaal. Ik was van plan al een paar weken terug weer wat verhaaltjes op te schrijven maar ik ben de afgelopen twee weken erg ziekjes geweest met bloedarmoede, een keelontsteking en een blaasontsteking grofweg tegelijk. Een anti-biotica kuurtje, wat multi-vitaminen en ijzerpillen en een heleboel rust en frustratie verder voel ik me weer beter en kan ik deze week weer gaan sporten en ben ik weer aan het werk. Je kunt wel raden dat ik me alleen wel redelijk ellendig heb gevoeld.

Vorig weekend ben ik er wel eventjes uitgeweest omdat we hadden afgesproken om een uurtje te gaan ‘punten’ langs de colleges met een vriend van Tom (ook Tom genaamd) en zijn vriendin... Ja je leest het goed we hebben een ‘stelletjes afspraak’ gehad. Het was een leuke middag en ondanks de kou hebben de vrouwen zich heel ongeemancipeerd rond laten varen door de boys.

Maar waar was ik gebleven? Ja... Iets wat zeker interessant was de afgelopen maand was dat ik Tom’s familie heb ontmoet. Ik ben meegeweest op een familie uitje naar de Lake District, een heel mooi natuurgebied in het noorden van Engeland. Het was erg leuk, Toms familie is heel erg gezellig en Tom en ik hebben de Treinreizen van circa 4 uur per stuk overleefd. Ook heb ik de laatste tijd meer vrienden van Tom in zijn College ontmoet en inmiddels ben ik meer ingeburgerd in zijn Selwyn College dan in mijn eigen Newnham College (zie uitleg van het Cambridge College systeem).

Ik heb in een van mijn avonden uit met andere mensen van Selwyn College ook Inge ontmoet. Een hele gezellige Nederlandse meid van ongeveer mijn leeftijd. We speelden een spelletje waarbij ik ineens iemand moest opdragen om iets te doen. Ik besloot dat ze een liedje moest spelen voor ons en ‘lang verhaal kort’... we hebben besloten dat we binnenkort maar een keertje samen gaan spelen/zingen en misschien ons voor een open-mic night (soort van bonte avond) inschrijven als we er de tijd voor hebben. Zo zie je maar weer dat leuke dingen soms ook gewoon onverwacht vanzelf op je pad komen.

Afgelopen zaterdag ben ik met Kelly een wandelingetje gaan maken want het was heerlijk zonnig. Ondanks de drooglegging voor mijn anti-biotica kuur hebben we twee pauzes bij verschillende kroegen ingelast waardoor een wandeling van een uur toch al gauw in een wandeling van drie uur veranderde. De eerste kroeg ‘The Green Dragon’ is een van onze favorieten waar we buiten konden zitten. Kelly en ik hebben elke dag veel te bespreken en aangezien er veel was opgestapeld over twee weken tijd kwam aan het gespreksstof geen eind. Helaas voor ons was dat geen reden voor Jay, een 40 jaar oude Nieuw-Zeelander om ons te komen vertellen dat hij ook een klein beetje Nederlands sprak. Nadat hij netjes al zijn Nederlandse woorden had opgezegd alsof we bij het Nederlands Dictee zaten hebben we netjes naar zijn verhaal geluisterd. Omdat we hem niet uitnodigden om bij ons te komen zitten deed hij dit zelf maar. Jay was een vrolijke ietwat ongeremd pratende vent en het was duidelijk dat hij af en toe wat nerveus was. Kelly en ik deelden het sentiment dat onze wandeling weer hervat moest worden, echter eerst moest Kelly even een pitstop houden. Je raad het al, ik bleef achter met vriend-Jay.

Kelly was nog geen 10 seconden weg of Jay vroeg zich nonchalant af of we misschien niet elkaar vaker konden zien. Ik probeer altijd beleefd te blijven, glimlachte en legde uit dat ik dat niet wilde en dat ik sowieso ook een hele grote jaloerse vriend heb. (Niet groot volgens Nederlandse standaarden maar dat telt hier niet) Na een hele ongemakkelijke stilte aan mijn kant ingevuld door een heleboel ongemakkelijk gestamel aan zijn kant, was ik uitermate opgelucht toen Kelly eindelijk weer op het toneel verscheen. Dit zou het beste moment geweest zijn voor Jay om te vertrekken en zijn geluk ergens anders uit te testen. Dit was niet zijn visie op de situatie, er was namelijk nog een jonge dame ten tonele verschenen. Onbeschaamd zei hij tegen Kelly “Je vriendin hier heeft een vriend begreep ik... heb jij een vriend? En zo niet wil je anders een keertje wat gaan drinken?” Je kunt wel raden dat Kelly geen interesse had. We hadden boos of geirriteerd kunnen reageren maar toen we een eindje verder liepen moesten we gewoon heel hard lachen. Niet alleen had hij het lef om zich twee keer te laten afwijzen door meiden die veel te jong voor hem zijn. Hij vraagt het ook nog gewoon waar de ander bij zit met het verhaal: “Ik heb je vriendin al geprobeerd maar die wilde niet”.

Gelukkig is mijn vriendje iets kieskeuriger en ik was ook erg blij om zondag heerlijk met hem door te brengen. We hebben dan ook echt helemaal niks gedaan. Beetje gehangen, series gekeken, gelezen en gepraat. Het gaat heel goed met Tom en mij, maar er komt een onzekere periode aan. Tom wil graag een PhD doen in Cambridge en moet daar financiering voor krijgen. Helaas is dat zoals ik zelf maar al te goed weet een lang en moeilijk process met weinig tot geen zekerheid. Hij gaat nu waarschijnlijk voor een jaar lesgeven als hij daar een baan in kan vinden en zal dan blijven proberen om financiering aan te vragen. Als academici is dit een deel van ons leven. Elke paar jaar moeten we verkassen en als hij het voor mekaar krijgt om in Cambridge te blijven werken dan zullen we over een paar jaar weer een soortgelijke situatie hebben met moeilijke keuzes. Een ding is wel zeker en dat is dat we heel erg gek op elkaar zijn. Ook komt hij op 19 April met mij richting NL om gezellig de familie te komen ontmoeten. Ik kijk er heel erg naar uit om gezellig in persoon met sommigen van jullie bij te kletsen en jullie aan mijn nieuwe vlam voor te stellen.

Tot gauw.

Veel liefs, Lot