When the going gets tough…

Lieve Vrienden en Familie,

Het afgelopen weekend ben ik met enkele vrienden op een camping/wandel weekend weggeweest naar de zuidkust van Engeland. We vertrokken op vrijdag in een huurauto met zn vieren en moesten zo’n 2,5 uur rijden naar onze bestemming. De mannen (goede vrienden Arthur en Vasja) hadden boodschappen gedaan en hadden hun best gedaan om de boel erg gezond te houden. Mijn goede vriendin Kelly en ikzelf hebben ondertussen de auto bij het verhuurbedrijf opgehaald en nagekeken dus rond een uur of 18.00 waren we helemaal ingepakt en klaar om te gaan.

Na anderhalf uur rijden kregen we een behoorlijke schrik toen we met de linkerspiegel het uiterste randje van een spiegel van een andere auto raakten. Gelukkig was de schade aan onze auto erg beperkt (3 vrijwel onzichtbare krasjes) echter omdat er ook een lichte schade aan de andere auto was moesten we het toch netjes via de officiele weg afhandelen. Op dit soort momenten is het fijn om een goede camera op zak te hebben op mn telefoon want binnen 10 seconden had ik alles al stevig gedocumenteerd en (voor de kenners) geupload naar mijn dropbox. Aangezien foto’s bij mij automatisch een time-stamp en gps locatie krijgen was dat ook vastgelegd. Voor een eerlijk mens kan er dus bijna niets foutgaan.

Tegen donker waren we op bestemming op een kleine camping aan de kust in Seaford. Het was eigenlijk verschrikkelijk slechte timing want op het moment dat Kel en ik ons tentje aan het opzetten waren begon het inneens te stortregenen. Met hulp van de mannen hebben we ons tentje toch in de stromende regen en pikdonker opgezet maar het was niet bepaald ons beste werk en we zaten natuurlijk onder de modder en het gras. Gelukkig zijn we over het algemeen pathologisch positieve mensen en konden we er allemaal nog goed om lachen. Die avond hebben de mannen voor ons spagetti a la campsite gemaakt met pesto, zongedroogde tomaat, paprika, peterselie en ruime hoeveelheden vers gras (klein ongelukje met een pan die van de primus afviel). We hebben dus alsnog goed gegeten.

Omdat we allemaal nog erg vol van ons spannende reisje waren hebben we een fles wijn opengetrokken (en daarna nog een... en daarna nog een) en hebben we de halve nacht zitten praten en drinken. Zoals misschien te raden is begon onze wandeltocht de volgende dag dus iets later dan aanvankelijk gepland.

De wandeltocht was heel erg gaaf en zeker de moeite waard voor de getrainde wandelaar. Wij hebben van Seaford naar Birling gap gelopen en zijn toen met de trap naar beneden gelopen zodat we met laagtij terug konden lopen via de onderkand van de clippen. De uitzichten waren spectaculair en ik heb er echt van genoten. Af en toe was het wel zwaar. Ik heb twee maal een ijskoude rivier moeten door waden op mn blote voeten op scherpe stenen en de tocht terug moesten we een paar grote stukken klauteren over stenen met glad zeewier erover heen maar dit maakte het juist nog meer een wandeling om nooit te vergeten.

De nacht van zaterdag op zondag was erg zwaar. We waren natuurlijk allemaal erg moe, maar het vroor die nacht en daar waren we niet helemaal op voorbereid. Ik werd dus ook na 4 uurtjes slapen al wakker met blauwe nagels en heb mezelf toen wat warm moeten wiegen voordat ik weer eventjes kon slapen. 'S morgens vroeg ben ik wat eerder gaan douchen om daarna in de auto te gaan zitten om nog wat warmer te worden. De laatste dag hebben we to slot nog een eind gewandeld vanaf Beachy head waardoor we uiteindelijk de officiele wandelroute Seaford-Eastbourne toch eigenlijk voor het grootste gedeelte gezien hebben.

Ondanks alle gezelligheid en de prachtige tochten waren we denk ik allemaal ook wel weer blij om voor het eten weer thuis te komen en in verwarmde huizen te kunnen bijslapen en opwarmen.

Voor de rest gaat het allemaal goed met mij. Ik zorg goed voor mezelf en ben voornamelijk druk met werken en vrienden en mijn thuis op orde brengen. Ik hoop dat jullie mijn foto’s van de wandeltocht mooi vinden.

Heel veel liefs,

Charlotte